Կնոջս և բարեկամիս՝ Իզաբելլային
Բայց էլի՛, բայց էլի՛, բայց էլի՛, Հայացքը մշուշին գամած, Կախվում է ուղեղիս թելից Երևանը որպես խեղդամահ:
Զարհուրած` բարձրացրի՛ ես տագնապոտ հայացքըս —Եվ տեսա — աչքերը..
Մենք բոլորս, որ գնում ենք մենակ, տրտում, Որ գնում ենք խանութներում գինի ու հաց, Որ փնտրում ենք անկարելի մի խնդություն, Բայց չենք գտնում՝ վազքով տարված ու զբաղված.-
Ու սո՜ւր ճչաց` կարծես բռնի Աչքերն, անշարժ, հեռուն գամած.― Այդպես հոգի՛ս պիտի մեռնի ― Կամա՜ց, կամա՜ց, կամա՜ց, կամա՜ց․
Սեպտեմբերին էր որ, Երեւանեան լրատուական կայքեր կը խօսէին Դաւիթ Գասպարեանի հրատարակած «Եղիշէ Չարենց. Գիրք մնացորդաց»ի արգիլման մասին: Արգիլումը մշակոյթի նախարարութեան որոշումն էր, որուն ի պատասխան Դաւիթ Գասպարեանը ջանասիրաբար պատախան նամակ...
Վաղո՜ւց, վաղո՜ւց մտորում է իմ մեջ մի անհուն ցանկություն: Վաղո՜ւց ելք է փնտրում կուտակված մի կարոտ: Մթի մեջ, գիշերի կեսին, կամ ցերեկը, երբ ես զբաղված եմ լինում առօրյա հոգսերով, կամ անգամ երբ ես տարված եմ լինում գինու կամ կնոջ հմայիչ հաճույքով,-ներսը,...
Հարդագողի ճամփորդներ ենք մենք երկու՝ Երկու ճամփորդ՝ պատառոտած շորերով։
Այսօր Եղիշե Չարենցի մահվան օրն է
Տեսանյութեր
Լուսանկարներ
